De Magie van Voorbij

Het is voorbij gaat over iets wat klaar is. Iets wat zijn tijd gediend heeft en wat voldaan heeft aan waar het aan moest voldoen. Een baan, een relatie, een huwelijk, een samenwerking, een bedrijf. Het kan van alles zijn. En als het voorbij is dan kun je nog van alles proberen, maar de 'ziel' heeft dat wat voorbij is verlaten.

Ga je door, dan merk je dat het ontzield is. Dat de essentie zijn kracht heeft verloren. Dat wat ooit was is niet meer. 

Magie van Kindercoaching is het opleidingsinstituut waar ik in 2007 mee ben begonnen en die in 2013 een complete transformatie heeft gehad. Heel veel kindercoaches heb ik samen met lieve collega's mogen opleiden. Echt heel veel.

De opleiding begon met 6 lesdagen en werd uiteindelijk een meerjarige ontwikkelingsweg. De bezieling van mij en mijn collega's was enorm. De mensen die in de opleidingen kwamen werden geraakt en gingen echt anders naar huis, anders naar hun leven kijken en kozen vanuit hun hart wat ze echt wilden doen. En ja ook deelnemers haakten af, kozen voor een ander pad of moesten gaan voor veiligheid en vertrouwen. Ieder had een eigen weg te gaan en wij mochten reisbegeleiders zijn. Een prachtige missie!

De Magie had jarenlang een unieke plek in kindercoachland. We hadden invloed en deze hebben we met de grootst mogelijke zorg de volle aandacht gegeven. We deden wat we hadden te doen en hebben hier ook onze eigen lessen gehad en geleerd.

Ook de deelnemers lieten het zien. De verbinding onderling leek te veranderen. Deelnemers verlieten (met goeie redenen) voortijdig de opleiding. De met zorg samengestelde opdrachten werden niet gemaakt. De betrokkenheid bij de lessen was er. Maar tussen de lesdagen door was de verbinding voor veel deelnemers magertjes. Vaak kort voor een nieuwe lesdag werd er gekeken naar 'wat nog moest' en veel werd uitgesteld. Ook de deelnemers lieten ons een 'afname van passie' zien. Of leken een andere behoefte te hebben dan waarin wij voorzien.

Maar ja... en nu? Wat nu? Hoe nu verder? HELP! Nieuwe inzichten zijn mooi, maar brengen tegelijkertijd iets zwaars met zich mee. Want iets wat voorbij is gaat ook gepaard met verdriet, afscheid, angsten en doorploeteren om toch nog iets te proberen. Niet opgeven, gewoon doorgaan. Toch nog iets nieuws doen.
Allemaal bewegingen die zo herkenbaar zijn waarschijnlijk voor iedereen.

En dat stemmetje diep van binnen, de fluistering die zegt: " het is voorbij!", die negeerde ik enorm.
Dus gebeurde er nog meer. Docenten haakten af. Er kwamen geen nieuwe deelnemers meer. En ik maar doorgaan. Niet opgeven. Blijven vertrouwen. Nieuwe paden uitproberen. Enorm vermoeiend, maar ik kon niet anders. Want ik had niets anders. En ik was de Magie. Waar was ik nu?

En dan is er ook nog zoiets als een bedrijf met bedrijfskosten. Ook moet ik voor mijn eigen inkomen zorgen. Er moet namelijk wel gewoon belasting worden betaald en brood op de plank komen.

En al mijn kennis en ervaring dan? Ik had en heb nog zoveel te geven. Is dat dan ook voorbij? Ik raakte in deze worsteling het contact met mijn essentie volledig kwijt.  Waarom? Omdat ik dacht dat de Magie van Kindercoaching mijn essentie was. En zoals je hebt gelezen was dat voorbij, was daar de ziel uit vertrokken. Dus ja wat dan?

.... onzekerheid. Dat gevoel kende ik.

Toen ik leerkracht was en ik voelde dat het voorbij was. Het werd tijd om kindercoach te worden. Het vak bestond nog niet. De naam was onbekend, totaal onbekend. En de inhoud van het vak nog voor allerlei interpretaties vatbaar. Ik wilde nog zo graag juf zijn, maar het was voorbij! Ik hield mijn adem in en ik sprong. Dat was 20 jaar geleden.

Dat gevoel kende ik. Toen ik samen met een collega een opleidingsinstituut voor kindercoaching had en onze samenwerking 'voorbij' was. Het werd tijd om het alleen te doen. Ik dacht dat ik dit niet kon. Dat ik ons bedrijf en onze samenwerking nodig had. Maar het was voorbij! Over en uit! En weer hield ik mijn adem in en ik sprong. Dat was 11 jaar geleden.

Dat gevoel kende ik. Toen ik na het zoveelste gesprek met mijn man voelde dat ons huwelijk voorbij was. Maar dat ik nog niet klaar was om ons gezin los te laten. De bezieling was er niet meer. De vlam gedoofd en toch ging ik door met iets waarvan ik wist dat het voorbij was. Ik hield mijn adem in en ik sprong. Dat was 7 jaar geleden.

En nu hoor ik je denken: wat ga je doen dan?
Terwijl ik dit schrijf neemt de spanning in mezelf toe. Want als ik het ga zeggen, als ik het ga delen, dan .. zucht.. dan kunnen mensen er ook iets van gaan vinden. En dat terwijl het nog zo pril is. Zo klein en kwetsbaar. Het is nog niet eens geboren en als ik het alleen in een binnenste binnenkring deel kan ik het nog zo beschermen alsof het nog in mijn buik, in mijn hart is. Voor nu is het dus gewoon nog spannend en voel ik dat ik er nog zorgvuldig mee om wil gaan. Maar in één van de volgende blogs zal ik je meenemen. Zal ik de babykamer laten zien. En zal ik de naam vertellen. Nu is het nog even verwachtingsvol.