Vandaag wil ik je meenemen in de keuzes die mijn ex man, de papa van onze kinderen, en ik hebben gemaakt in de zoektocht na de scheiding. Weer een proces van het opnieuw vinden van de plek ten opzichte van elkaar en de kinderen.
Het was voor ons beiden van grote waarde dat we ons bijna 25 jaar samen zouden eren als iets waardevols. Niet alleen voor onszelf, maar ook voor onze 3 kinderen. Ons huwelijk was voorbij, de ziel eruit, maar wat was er nog wat we wel konden blijven koesteren? Het bleek onze vriendschap. Dat had nooit geleden onder de druk van de (naderende) scheiding.
We waren en zijn nog steeds in vriendschap verbonden.
Een vriendschap zonder verwachting en verplichting. Een vriendschap met een verleden. Omdat we dit samen hebben gevonden is er ruimte voor en gunnen van nieuwe partners.
Kunnen we elkaar ontmoeten in een fijn contact.
Het fijne daarvan is ook dat onze kinderen zich kunnen blijven verbinden met ons samen. De verbinding tussen papa en mama in vriendschap is voor alle drie de kinderen de plek waar we gezin kunnen zijn. En blijven.
En....
Vieren we elk jaar op 10 oktober onze trouwdag samen met onze kinderen. Want in 1997 zijn we getrouwd. Dat we gescheiden zijn is een latere gebeurtenis in onze geschiedenis. Maar onze trouwdag is de basis van ons gezin. Daarna zijn onze kinderen gekomen. Dus daarom vieren we het bestaan van ons gezin en onze vriendschap met elkaar. We hebben opnieuw onze plek gevonden. In verbinding met wat ons bindt.
Verbonden gescheiden.
En beiden gelukkig getrouwd.
Dank lieve vriend Maurice.
PS deze foto van ons is genomen op zijn trouwdag. Met onze oudste zoon toevallig op de achtergrond.
Verbindende theorie
In mijn praktijk werk ik vaak met papa's en mama's. De relatie is vaak (eigenlijk altijd) onderwerp van gesprek.
Daarbij hanteer ik graag een model met een metafoor. En bij deze metafoor heb ik zelfs een spel ontwikkeld.
Reactie plaatsen
Reacties