Het stuk waar ik bewust en onbewust mijn eigen verlangen volgde en mijn kinderen in de steek liet.
De verantwoordelijkheid om het te dragen heb ik ook.
Erik gaf ons allereerst een plek aan tafel. Hij zette ons in volgorde van leeftijd en zo zaten we systemisch op de juiste plek.
De kinderen zijn bekend met het werken met de materialen, dus al snel kwam de reden van ons samenzijn op tafel te liggen.
Ik kreeg alle ruimte en kon delen dat ik bewust was van wat ik had gedaan.
Ik kon vanuit mijn tenen zeggen: lieverds, ik heb jullie in de steek gelaten. Op het moment dat jullie me nodig hadden was ik er niet. En dat spijt me!
Ook zij gingen delen en ze vertelden hoe het voor hun persoonlijk is geweest.
Pas daarna was er voor mijn zonen en dochter ruimte om te voelen of ze me konden vergeven
En dat hebben ze gedaan. Niet dat dat moest. Vergeven doe je als jij dat kunt voelen.
Maar ze voelden zich en waren vrij om die beweging te maken.
Tot op de dag van vandaag doet het nog een beetje pijn. En ik kies ervoor om dat niet te vergoelijken. De pijn is de consequentie van mijn keus.
Maar mijn kinderen zijn vrij! Hebben me vergeven en zijn niet meer in boosheid of wrok verbonden met die tijd.
Het spijt me lief kind. Ik was er niet.
En ik was verantwoordelijk.
Reactie plaatsen
Reacties